Een onbeschreven blad, de eerste stappen op een nieuw pad
Soms zijn het de dichte deuren die ons naar het echte leven leiden. Zo voelde het ook toen per 1 mei mijn werk tot een einde kwam. Niet geheel onverwacht, maar toch schoot er op dat moment even iets door me heen: dit is het. Dit is het moment waarop de droom die al jaren sluimert, eindelijk ruimte krijgt om tot leven te komen. De deur naar een ander leven staat niet langer op een kier – hij zwaait nu wijd open.
De emigratie naar Spanje, en specifieker: naar de provincie Alicante, is niet langer een verre wens. Het wordt realiteit. In de komende week gaat ons huis in Nederland in de verkoop. We hebben gesprekken gevoerd met makelaars aan de Costa Blanca, we zitten midden in de aanvraag van het NIE-nummer en de eerste lijntjes naar Spanje zijn gelegd. Wat ooit een droom was, is nu een plan – en dat plan krijgt elke dag meer vorm.
Even afstand nemen in Andalusië
Op het moment van schrijven kijk ik uit over het berglandschap rond Alhaurín el Grande, aan de andere kant van Zuid-Spanje. Hier, tussen de olijfbomen en de geur van eucalyptus, landt het allemaal een beetje. Het vooruitzicht van een definitieve stap naar Alicante brengt rust én spanning. Het is alsof je op het punt staat om aan een lange wandeltocht te beginnen: je weet waar je naartoe wilt, maar het pad kent nog bochten, heuvels en onbekende vergezichten. En toch wil je maar één ding: gaan.
Nieuwe mensen, een ander ritme
Een nieuw leven in Spanje betekent ook afscheid nemen van het oude. Familie, vrienden, het vertrouwde netwerk – je laat het niet zomaar achter. Maar het verlangen naar een ander ritme van leven is sterker. Meer buiten zijn, meer zonlicht, langere dagen en een relaxter tempo. De Spaanse mentaliteit – luidruchtig, maar vaak mild van hart – voelt als een verademing. Waar wij geneigd zijn om alles te willen regelen, denken zij vaker: mañana. En dat is precies wat we nodig hebben: rust in het hoofd én ruimte in het leven.
Waarom emigreren naar Spanje?
De vraag komt vaak: "Waarom Spanje? Waarom Alicante?" Het antwoord is deels praktisch – het klimaat, de betaalbaarheid, de bereikbaarheid – maar vooral gevoelsmatig. De zon op je huid midden in de winter. De geur van zeezout in februari. De eenvoud van een koffie op een dorpsplein waar de tijd even stil lijkt te staan. En ja, Alicante is met een vlucht van amper twee uur dichtbij. Maar op sommige dagen zal het ongetwijfeld ver voelen – alsof je op een andere planeet leeft. Daar moeten we mee leren omgaan, en dat gaan we ook.
De dubbele laag van loslaten
Emigreren is niet alleen een praktische keuze, maar ook een emotionele. Want terwijl je je eigen wensen en dromen omarmt, laat je onvermijdelijk ook anderen achter. Ouders, vrienden, collega’s – mensen die vertrouwd voelen, maar straks niet meer om de hoek wonen. Dat kan wringen. Het voelt soms egoïstisch, zelfs als je weet dat het goed is. Maar tegelijkertijd is het ook een vorm van trouw blijven aan jezelf. En misschien is dat wel het belangrijkste wat je kunt doen in dit leven.
Een heuvelachtig pad dat lonkt
En dus zetten we de eerste stappen. Voorzichtig, maar vastberaden. De weg zal niet recht zijn. Er zullen obstakels zijn en momenten van twijfel. Maar ik heb altijd al een hekel gehad aan de vlakke landschappen. Geef mij maar heuvels, kronkelwegen en verrassende uitzichten. Na elke klim komt een afdaling. En wie weet wat er dan weer opduikt achter de volgende bocht?
We gaan emigreren naar Spanje – naar de provincie Alicante. Niet als toerist, maar als bewoner in wording. Een nieuw hoofdstuk begint. En het ruikt naar rozemarijn, klinkt als krekels in de avond, en voelt als zon op je huid in januari.