De datum van vertrek nadert.
Het huis wordt steeds leger. Niet alleen door het opruimen en inpakken van de spullen maar ook door de verhuizing van mijn jongste twee. Door omstandigheden kan ik nog niet alles achter me laten waardoor ik niet echt emigreer om het zo te zeggen.
Dat voelt jammer maar toch ook weer goed. Ik mag eerst de tijd nemen om zaken op orde te stellen en ook ondertussen te wennen aan al het nieuwe op m’n pad. Doordat het zo gaat bevind ik me wel in een luxe positie.
Rustig aan..
Na even geteld te hebben ben ik al vijftien keer verhuisd in mijn leven, spullen komen en gaan, een huis is een huis, de thuis maak je zelf. Zit in jezelf. Toch was het deze keer intenser, soms ging het inpakken gepaard met weemoedige gevoelens, herinneringen die je wegdoet of inpakt. Alles wat bij me hoort gaat toch al mee naar Spanje, daar is mijn toekomst. En twee vrachten overbrengen kost ook echt teveel.
We hebben het goed geregeld, ja zo voelt het. Arnt regelt wel het meeste, hij is meer de denker en ik de doener.
Al meerdere malen heb ik tijdens deze maanden gevoeld dat we een goed team zijn. Het is prettig om te kunnen samenwerken, communiceren over alles, ook de dingetjes die je lastig vind. Dat geeft vertrouwen in de toekomst en in onze relatie. Het zat al goed en nu nog beter. Ik voel me ontzettend rijk en dankbaar.
Het avontuur begint… terwijl ik dit schrijf denk ik dat het allang begonnen is.. eigenlijk in 1970 al.